Zweven is leven

Het gebeurt me regelmatig.

Ik laat me even gaan, ben eventjes niet scherp.

En ja hoor, daar ga ik: ik val door de mand.

Het kan zijn dat ik heb gevraagd naar iemands sterrenbeeld, of misschien heb ik wel gezegd “ach alles gebeurt met een reden”. Wat het ook was wat mij verraden heeft, zodra mensen ruiken dat ik opensta voor spiritualiteit, voel ik priemende blikken, schuine ogen en opgetrokken wenkbrauwen. Die onuitgesproken veroordeling laat ik natuurlijk gauw weer van me afglijden, maar het zet me wel aan het denken. Waarom hebben wij zo’n gruwelijke hekel aan spiritualiteit? En waarom is alles wat niet tastbaar is meteen zweverig?

Ergens begrijp ik het ook wel. Er rust een stigma op spirituele mensen. En dat is niet geheel onbegrijpelijk.

Zodra men erachter komt dat ik opensta voor het onzichtbare, het mysterieuze, het intuïtieve, wordt er een aantal aannames gemaakt. Er wordt verwacht dat ik vijf uur per dag mediteer in een kamer gevuld met levensgrote kristallen uit exotische oorden. Dat ik positieve affirmaties op mijn muren heb gekalkt die allemaal gaan over liefde en licht en die ik heb geleerd van een of andere guru. Dat ik de ene na de andere retraite afstruin in Ibiza of Bali, het liefst in wijde, witte kledij en om de maand langs wip bij de lokale Ayahuasca ceremonie.

Maar al zou ik misschien willen dat sommige van die vooroordelen (vijf uur mediteren klinkt ten slotte rustgevend) over mij kloppen, niets is minder waar. 

Toch identificeer ik me absoluut als ‘spiritueel persoon’.

Heb ik het recht om mezelf zo te noemen als niet-mediterende, vrij nuchtere ziel?

Ja, vind ik wel.

Waarom?

Omdat ik voel dat er meer is.

Meer dan lege liefde en oppervlakkige vriendschappen. Meer dan 40 uur werken voor een baas waar je stiekem een hekel aan hebt. Meer dan twee weekjes vakantie per jaar om te vergeten dat je zo’n hekel hebt aan die baas. Meer dan wachten op vrijdag. Wachten op je pensioen. Wachten tot je partner verandert. Wachten op een man die je komt redden. Of een vrouw die voor je zal zorgen.

In dit wonderlijke Universum, waarin wij als nanodeeltjes een mysterieuze rol spelen, moet het toch mogelijk zijn om gelukkig te zijn in het hier en nu? Zonder wachten of uitstellen?

Als die opvatting mij in het hokje ‘zweefteef’ plaatst, dan zij dat zo.

Ik blijf erbij dat op zoek gaan naar geluk niet zweverig is. Eng is het wel.

Heel erg eng zelfs.

Want als je ongelukkig bent, of ergens niet tevreden over bent en de beslissing neemt om dat te veranderen, dan begint de uitdaging pas echt. Er zullen stemmen zijn die jou zullen wijsmaken dat je nooit kan ontsnappen. Dat je situatie nooit zal verbeteren. Dat geluk niet voor jou is weggelegd. Dat je te veel trauma hebt meegemaakt, of te weinig liefde hebt gehad om sterk te zijn. Dat je toch weer terug zal vallen in je oude gedrag, je oude opvattingen. Dat je te beschadigd bent om liefde te verdienen.

En daar komt mijn grote vriendin spiritualiteit om de hoek kijken.

Met een cape en een grote S op haar borst.

Spiritualiteit vertelt jou op dat punt in je leven dat je veel meer kan dan je ooit is verteld. Dat jouw verleden niet definieert wie je zal zijn. Dat trauma kan worden losgelaten. Dat gevoeligheid een kracht is. Dat je precies bent zoals je moet zijn. Dat je alles verdient en meer. Dat alles eigenlijk al goed is en alleen nog maar beter kan worden vanaf nu.

In principe is spiritualiteit niets meer dan van jezelf houden in een wereld die gilt dat er van alles mis met je is.

En daarom zeg ik, hoe zweverig het ook klinkt: spiritualiteit heeft mijn leven gered.

Macy Annabelle Pole (Amsterdam, 1995) is auteur van de spirituele roman De Wonderen van de Kasa.

Ze geeft workshops en lezingen in Nederland en België en werkt in het theater.