Het Smaragdkasteel
- Het Auteursfestival
- 10 okt
- 2 minuten om te lezen
En dan lig ik in duizend stukjes…
“Het is zeven uur ’s morgens als de telefoon gaat. ‘Je moeder…mama is dood’. Ik ben 32 als mijn vader belt vanuit Barcelona die ochtend. Verbijsterd is hij, door wat er die dag ervoor is gebeurd.”
Zo begin ik Deel 1 van mijn levensverhaal over verbroken verbindingen. Over de verbroken verbinding in mijzelf.
“Het is een zonnige zondag als ik, een jaar of 4, 5 zal ik zijn geweest, naar de zware voordeur huppel om papa te roepen. Mama en ik, we hebben koffie gezet, er is rust in huis, het is gezellig. Papa is buiten in de tuin. Ik roep, mijn stem klinkt nog als ineens de voordeur keihard dichtslaat. Met mijn vinger ertussen. Topje eraf. Rust maakt plaats voor een razendsnelle rit naar het ziekenhuis, waar ik het bewustzijn verlies.”
Weer zo’n moment, maar dan veel eerder in mijn leven. Al die momenten zoek en vind ik terug. Momenten waarop ik een stukje van mijzelf verloor. Zo maar ineens, plotseling, het overvalt.
In mijn zoektocht naar antwoorden breng ik een bezoek aan de ruïnes van een oud kasteel. Van de muren van het Smaragdkasteel staat niet veel meer overeind. Is het mogelijk om daar, op een zonnige dag, terug te vinden wat ik zoek?
Het schrijven van mijn levensverhaal is een zorgvuldig proces van stukjes uit mijn leven terugzoeken waarop ik iets ben kwijtgeraakt. Stukjes van wie ik helemaal ben.
“Op momenten van grote stress verbreken we de verbinding…”
Schrijvend heel ik mijn leven, elke keer opnieuw. Schrijvend vind ik de woorden om te duiden wat al zo lang al verborgen lag. Heel diep in mezelf woont een stille kracht die ik steeds beter leer verstaan. Een stille kracht die me de weg wijst. Terug naar wie ik ben.
Wat is jouw verhaal?
SIMONE HARTMAN
Opmerkingen