Wie hanteert mijn pen? Wouter ter Braake

De schrijver en verhalenverteller in mij wil graag onderhoudend zijn. Maar mijn diepe drijfveer is om verhalen te schrijven die het gemoed van de ziel raken. Ik breng gezichtspunten aan het licht die verborgen liggen in de sluiers van het onderbewuste. Een narratief dat zich niet beperkt tot feitelijkheden en data, maar vragen stelt over de betekenis achter gebeurtenissen, vragen oproept en psychologische en spirituele inzichten aanraakt. Ik ben een intuïtief schrijver. Er is een basisidee, een thema, een impuls, maar er is geen uitgesponnen schrijfplan. Ik ga al schrijvend op zoek. Ik heb geleerd te vertrouwen op mijn innerlijke leermeester die zich ooit spontaan aandiende als dichter. Soms bekruipt mij het gevoel dat het verhaal er al is en dat ik enkel een ‘instrument’ ben om het aan het licht te brengen. Ik ben meermalen verrast door de wending die een verhaal aanneemt. Voor mij is een verhaal schrijven een ontdekkingsweg, een avontuur.

In een mythisch verhaal ondergaat de held beproevingen en moet hij drempels over. Hij stapt niet zo maar in een avontuur, hij aarzelt. Wil ik dit wel aan, wat staat me allemaal te wachten? In een mythisch verhaal gaat een held een onbekende wereld in en moet hij er gevechten aan met demonen en zich door onbekende, vaak gevaarlijke, terreinen begeven. Het is een epische verbeelding van een gevecht tegen angsten, verkrampingen, complexen en beperkende ideeën die ons onderbewuste bevolken en die ons belemmeren om vrijuit te leven en te worden wie we zijn. In deze op Joseph Campbell gebaseerde woorden zie ik mijn werk als schrijver geïllustreerd. Als schrijver word ik uitgedaagd om een avontuur aan te gaan, drempels over te gaan, het onbekende tegemoet treden. Er zijn tegenhouders en wachters van de kritische rationele geest. Maar er zijn ook mentoren en helpers. Ik kom ze via zinvol toeval tegen. Via een song die toevallig voorbijkomt en die mij sleutelgedachten aanreikt waarmee ik verder kan. Of via een droom, een gebeurtenis, een ontmoeting of een opmerking van een kind. Op dergelijke wijzen worden mij perspectieven aangereikt voor de verhaallijnen. 

Zo schrijft het leven mijn verhalen, met de vraag: ‘wie hanteert mijn pen?’ Natuurlijk, in praktische zin hanteer ik de pen. Maar in overdrachtelijke zin? Wie of wat stuurt mijn pen? Is er een stuurman? Ben ik dat zelf? Of is er een kracht die mij leidt en mij essentiële vragen stelt en essentiële inzichten aanreikt? De Spaanse dichter, Juan Ramón Jiménez schreef in het gedicht Yo no soy yo het volgende:

Ik ben niet IK

IK ben

IK ben diegene die aan mijn zijde gaat

zonder dat ik het merk.

Die ik – soms – bezoek

En die ik – soms – vergeet.

Die zwijgt – kalm – wanneer ik spreek,

Die vergeet– zachtmoedig – wanneer ik haat.

Die gaat waar ik niet kom en

Die overeind zal blijven wanneer ik sterf.

(Vertaling gedicht door Manfred van Doorn).

Dit gedicht vertelt dat er naast ons alledaagse kleine ik een groter IK bestaat, een dieper bewustzijn, een goddelijk weten. Als schrijver durf ik me open te stellen voor het weten van deze stem. 

Hartelijke groet,

Wouter ter Braake