In haar lezing “Er zijn geen woorden voor …” vertelt Esther openhartig over wat het plotselinge verlies van haar oudste zoon met haar doet. Aan de hand van een bloemlezing uit haar gedichten geeft zij ons inzicht in haar dagelijkse worsteling zich opnieuw tot het leven te verhouden. Met haar werk wil Esther bijdragen aan het doorbreken van het taboe over rouw. Zij schroomt daarom niet haar emoties rauw en puur te vertolken. Zo laat zij ons nadenken over wat rouw eigenlijk is en hoe diep rouw kan ingrijpen in het leven.